صائب تبريزي حدود ۹۰ سال عمر كرد. وفات او را در سال ۱۰۸۷ ثبت كرده‌اند. در تاريخ ادبيات ايران و حتي جهان، كمتر شاعري را مي‌توان سراغ گرفت كه در زمان زنده بودن، تا به اين درجه از شهرت و اعتبار رسيده باشد. ديوان اشعار صائب سوغات ارزشمندي بوده است كه سلاطين صفوي با افتخار براي پادشاهان عثماني و هند و ديگر كشورها مي‌فرستادند. به همين دليل، امروز بسياري از همان نسخه‌هاي مهم و معتبر در كتابخانه‌هاي استانبول و پاكستان و هند نگهداري مي‌شود. دنياي شعر صائب، از نظر دكتر عبدالحسين زرين‌كوب، دنياي يكرنگي و صلح است. در چنين دنيايي كه قلمرو روح اوست، كشمكش‌هايي كه هست، ظاهري است. زندگي كه درد و اندوه چاشني آن است، نزد وي پهنه سعي و عمل است و آنچه آن را معني مي‌دهد، چيزي جز همين سعي و عمل نيست. او توفيق رباني را نيز چيزي جز همت مردانه نمي‌داند و يادآوري مي‌كند كه انسان نبايد عنان خود را به دست ديگران بدهد، چون ديگران هميشه آن را در مصالح خوش صرف مي‌كنند. براي كساني كه جان عبرت‌پذير دارند، بسياري از سخنان صائب در باب حكمت عملي سرمشق واقعي گشته است.